Дописник на БиБиСи Газа: Плачев во живо
АДНАН Ел-Бурш ја покриваше војната во Газа три мачни месеци. Живеел во шатор, јадел по еден оброк на ден и се борел да ги заштити сопругата и петте деца. Дописник на Би-Би-Си од арапски јазик ги сподели ужасните моменти со кои се соочил додека известувал за војната што го турнала до границите на преживувањето.
Неговата приказна ја пренесуваме во целост.
Еден од најлошите моменти
Еден од најлошите моменти во изминатите шест месеци беше ноќта кога сите спиевме на улица. Ги погледнав лицата на мојата сопруга и децата, стуткани на жестокиот студ во Кан Јунис во јужниот дел на Газа и се чувствував беспомошно.
Моите 19-годишни близнаци Закија и Батул лежеа на тротоарот покрај ќерка ми Јумна, која има 14, синот Мохамед, кој има осум години и најмладото девојче, петгодишната Разан. До нив беше нивната мајка Зејнеб.
Додека се обидувавме да се одмориме пред седиштето на Палестинската Црвена полумесечина, звуците на гранатирање одекнуваа низ ноќта и беспилотни летала зуеа над нив. Успеавме да најдеме стан за изнајмување, но сопственикот се јави претходно истиот ден, велејќи дека израелската војска го предупредила дека зградата ќе биде бомбардирана. Во тоа време работев, но моето семејство им ги грабна торбите и побегна.
Се најдовме во седиштето на Црвената полумесечина, кое веќе беше преполно со прогонети. Јас и брат ми цела ноќ седевме на картонски кутии и дебатиравме што да правиме.
Побегнавме од нашите домови во градот Џабалија неколку дена порано, на 13 октомври, оставајќи го зад себе најголемиот дел од нашиот имот, откако израелската армија им рече на сите во северниот дел на Газа да се преселат на југ за безбедност.
Бев лут, понижен
И сега штотуку избегнавме бомбардирање во областа во која ни беше кажано да се преселиме. Беше тешко да се размислува правилно. Се чувствував луто, понижено и ужасно што не можев да му обезбедам никаква заштита на моето семејство.
На крајот моето семејство се пресели во стан во Нусејрат во центарот на Газа, додека јас останав со екипажот на Би-Би-Си во шатор во болницата Насер во Кан Јунис. Ги посетував на секои неколку дена.
Комуникацијата беше отежната, интернет и телефонските сигнали понекогаш беа прекинати. Еднаш четири-пет дена не се слушнав со моето семејство.
