КАКО ИЗГЛЕДАШЕ БИТКАТА ЗА ЖИВОТИТЕ НА ЖРТВИТЕ ОД МАСАКРОТ ВО УЧИЛИШТЕТО? Лекарите со потресна исповед, „не бевме подготвени за тоа!“
„Колку и да беше страшна веста, таа не можеше да не подготви за она што не очекува. Ова е нешто што не се учи на училиште, единствено важно беше да останеме присебни во тој момент и да се потрудиме да помогнеме, изјавија лекарите кои случајно се нашле на терените и во операционите сали кога се случија две големи трагедии. во Србија“, раскажува докторката од Итната помош на Србија, д-р Ивана Стефановиќ.
Таа за РТС изјави дека нејзиното дете учи во училиштето „Владислав Рибникар“ и дека во моментот на пукањето и се јавила ќерката од соседната училница барајќи да и испрати екипа, бидејќи наставничката и рекла така.
“Детето ми се јави од училницата која беше до онаа во која се пукаше. Односно, наставничката и рече да ми се јави. Иако некој веќе се јави пред тоа. Моето дете оди во тоа училиште. Таа е во клас до и каде е заклучена вратата. Така на состанокот дознавме дека имало пукање. Никој не го сфати сериозно. Мислевме дека е лажна закана за бомба. Потоа се упативме кон телефонскиот центар за да видиме дали беше примен повик и дознавме дека се бараат поголеми екипи. Во следните 20 секунди дознавме дека има повредени, а јас тргнав со првиот тим“, рече таа.
Како што додала, многу брзо дознала дека Најање Десторо е тешко повредена во пукањето. Во меѓувреме го слушнала детето дека наставниците го однеле во друг дел од училиштето и знаела дека е безбедно.
„Колку и да беше страшна веста, не можеа да не подготват за она што ќе го најдеме таму. Кога стигнав се замрзнав, но останав присебна за професионално да си ја работам работата и тоа сите го направивме“, изјави Стефановиќ.
Таа рече дека е важно само во тој момент да нема емоции и да не ја изгубите главата, да размислите што можете да направите.
„Никој не не подготвува за масовни несреќи на училиштет, но имаме центар за симулација во Ургентниот центар и мислев дека сите сценарија до кои дојдов се најлошите можни и кога ќе се случи нешто. Ова е полошо од најлошото сценарио што можев да го замислам“, нагласи Стефановиќ.
Таа вели дека кога некој од нејзините колеги дошле околу четири или пет попладне тој ден, веќе не можеле да работат.
„Некој инсистираше: „испратете ме на одделот за срцев удар“. Исто така, некои рекоа: полесно ми е да се грижам за пациенти отколку да размислувам за она што го видов. Различни сме, на стрес различно реагираме, важно е да се признае дека не ни е добро и дека не би можеле да работиме утре, затоа што таа смена фати и втора смена, морале да бидат функционални“, заклучи Стефановиќ.
„Трчавме во салата, немаше време за дијагностика. Девојчето што беше кај мене, беше на возраст како мојата ќерка“
Д-р Златко Перишиќ, хирург од Клиничкиот центар на Србија, бил дежурен лекар ноќта кога се случила трагедијата во околината на Младеновац и Смедерево. Тој додава дека бил дежурен и во вторникот вечерта и во средата наутро кога се случило масовното убиство во белградското училиште, но тврди дека директно не учествувал во грижата за децата.
„Не бев директно вклучен во грижата за децата, но ми беше многу тешко да гледам. Синот на една моја колешка беше во операциона сала, сите го знаеме. Следниот ден бев на дежурство во четврток беше сосема поинаку. Сите молчевме. Имавме многу работа тој четврток“, се сеќава д-р Преишиќ.
Како што вели, непосредно пред закажаните операции го фатила веста дека некој повторно убил многу луѓе и веднаш биле организирани екипи од експерти.
„Некаде околу 12:30 ми се јави колега од реанимација и ме праша дали сум слушнал што се случило. Во тој момент се симнав во долниот дел од нашата зграда и ги повикав сите хирурзи и сите хируршки тимови, ортопеди, анестезиолози. , нашите медицински сестри од рецепција … и чекавме да видиме што ќе се случи. Потоа почнаа да носат повредени. Кај нас први дојдоа двајца пациенти, со мене беа доцент Величковиќ и доктор Грубор. Ние бевме специјалисти, и други колеги дојдоа веднаш. Не бев загрижен дали можеме да се справиме. Имаме капацитет, тоа не беше доведено во прашање. Тогаш влегоа првите двајца пациенти“, рече тој.
Тој вели дека тогаш пристигнала девојка на возраст од неговата ќерка и дека поради нејзината состојба морал итно да реагира.
„Почнавме да правиме првична дијагностика во реанимација. Третата пациентка ни беше девојче родено 2005 година. Кога видов како изгледа, донесов одлука веднаш да влезам во салата без никаква дијагностика. Немавме време за ништо друго. Истрчав во салата.Ми беше многу тешко и покрај тоа што го правев пред тоа.Таа девојка е на возраст со ќерка ми.Ни рече во лифт „нема да умрам, нели?“. Веднаш влеговме во салата, со двајца волонтери д-р Пошповиќ и д-р Митровиќ. Го отворивме стомакот и не можев да ја разберам анатомијата таму. Таа имала три влезни рани. Стомакот беше полн со крв. Видовме дека дел од црниот дроб е оштетен. Видовме дека десниот бубрег е уништен. Ние се погриживме за тоа. Тоа се ситуации кога прво треба да го запрете крварењето и да видите што да правите“, рече тој.
Вели дека на девојчето и бил спасен животот, но како што вели борбата на операционата маса била тензична.
„Оперирав тешко повредено дете на наш колега“
Торакалниот хирург д-р Милан Савиќ, кој го прими најтешко повреденото момче од училиштето „Владислав Рибникар“, а како што објасни, тоа утро излегувал од должност. Тој вели дека поради сложеноста на повредите немало време за размислување.
„Немаше време за детална дијагноза, бидејќи не можевме да го реконструираме механизмот на повредата. Имаше една прострелна рана во вратот, прострелна рана низ градниот кош и куршум што застана на ниво на петтото ребро. мораше витално да го стабилизираме поради крварење од градите.Поради повреди на вратот не можевме да го отвориме градниот кош на класичен начин, а потоа добивме и информација дека е дете на наш колега.Исто така е на возраст од мојата ќерка, но кога ја работиш оваа работа долго време, треба да се исклучиш, и да помогнеш. Така, јас и докторката Тања Еминовиќ ја направивме првата операција, го запревме крварењето и во основа погледнавме како да ја решиме состојбата на вратот. васкуларни хирурзи и спинални ортопеди поради повредата на рбетниот столб и рбетниот столб. Во вториот зафат направивме отстранување на туѓо тело, односно куршум“, ги опиша првите моменти на доктор Савиќ.
Во случај на вакви тешки повеќекратни повреди, според д-р Савиќ, пациентот мора прво да се стабилизира и да има основни витални знаци, што е постигнато по првата операција, по што е направена понатамошна дијагностика на цервикалниот ‘рбет и другите делови од телото.
Доктор Савиќ излегуваше од должност тоа утро, кога се случи се, но со дваесетгодишно искуство мора емотивно да се исклучите и да му помогнете на пациентот.
„Важно е и со кого работиш и кој ти помага, особено во вакви драматични ситуации. Успеавме да го стабилизираме, да го опоравиме и искрено се надевам дека последиците ќе бидат максимално минимални“, изјави доктор Савиќ.
Доктор Савиќ вели дека се ќе треба да се ревидира, дека треба повеќе да разговараме со децата, доколку не сме доволно присутни за да им се посветиме повеќе.
„Да ја отвориме таа Пандорина кутија, особено во тој тинејџерски период кога не се ниту деца, ниту возрасни, и кога нешто може да им падне на ум, за да не се повторат вакви работи. Секој родител дава се од себе, а јас ќе направам се „Децата да излезат што помалку оштетени, за да бидат пред се добри и благородни луѓе. вели д-р Савиќ.
